Korte verhalen

Er is een meisje dat na heel lang twijfelen de stoute schoenen aantrekt. Ze wordt lid op socialmedia. Het meisje komt uit een heel moeilijke tijd. Ze heeft drie jaar aan revalidatie achter de rug. Ze wil haar verhaal op papier zetten. Ze deelt haar verhaal op social media. In plaats van hulp, ontmoet ze mensen die een heel klein stukje van haar verhaal nemen en over haar rug en totaal zonder gevoel voor gevoelens van een ander haar de grond in boren en zwart maken.

Dit meisje reageert begrijpelijk fel hier op en krijgt daarna zowel positieve als negatieve reacties. Helaas voeren de negatieve reacties de boventoon. Het meisje verontschuldigt zich. Meerdere malen. Toch gaan de pesterijen door. Het meisje trekt zich dit zo aan dat ze aan zelfmoord denkt. De moeder van het meisje bemoeit zich ermee en krijgt van de pesters een waterval van negatief commentaar over zich heen, omdat zij haar dochter verdedigt.

Het meisje doet daadwerkelijk een poging tot zelfmoord en har familie schiet in de verdediging. dezelfde negativelingen blijven op alle positieve berichten raegeren en noemen de familie kunstmatig. Bijna was dit meisje er door pestgedrag van dik volwassen mensen er bijna niet meer geweest.

De mensen die dit veroorzaakt hebben, spelen de onschuld en blijven beschuldigingen uiten. Zelfs lang nadat het meisje en haar moeder deze social media hebben verlaten. Deze mensen hebben totaal geen gevoel en jagen zo’n meisje in een depressie die haar bijna het leven gekost heeft.

​

©Richard.©

Doordeweekse dag.

Een blond meisje met haar lange haar in een knot. Pantalon, wit bloesje en colbertje aan. Schoenen met een hakje.  Ze typt heel wat vellen papier vol. Gewoon omdat het haar beroep is. Ze is secretaresse. Haar make-up, groene oogschaduw en rode lippen. Rouge op de wangen en blauwe mascara.

Dan in het weekend

Ze krijgt visite van een collega. Eentje die haar al dag in dag uit dagelijks ziet en waar ze al die tijd, bij het begin van de dag, een koffie mee drinkt.Hij in een driedelig pak. Altijd het heertje. Hij vind haar leuk. Zij vindt hem leuk. Hij is altijd maar met haar aan het flirten en zij geniet er van. Op een dag nodigt zij hem op een zaterdag uit om wat samen te hangen en elkaar beter te leren kennen. De deurbel gaat en ze roept: “IN DE GARAGE”

Dan komt er een schaduw de garage binnen en ze kijkt op. Een veeg olie in haar gezicht, ze krijgt een glimlach op haar gezicht als ze ziet wie het is. Alleen nu in een spijkerbroek en een strak zittend T-shirt. Verbaasd kijkt hij naar het meisje dat aan een auto aan het sleutelen is. Het is het meisje waar hij iedere ochtend koffie mee drinkt, maar zo ziet ze er niet uit.

Wilde blonde paardenstaart. Korte broek.  topje schouders en armen bloot en jawel, werkschoenen. Haar make-up is: roze lippenstift en zwarte mascara, verder niks. Tatoeages op haar bovenarmen en schouders en ook op haar benen. Hij blijft verbaasd staan. 

Ze kijkt hem aan en zegt alleen maar: had je niet verwacht hé? Hij loopt naar haar toe en helpt haar overeind. Nee, had ik niet, zegt hij verlegen, hij kust haar wang en geeft haar een bos bloemen. Ze neemt ze aan met een kleur op haar wangen.

Moraal van dit verhaal?

Oordeel niet over iemand tot je weet wie je voor je hebt.

​

©Victor©

Eerste liefde.

Vroeger bij ons in het dorp was er een gezinsvervangend tehuis.

Hier werden wezen maar ook moeilijk opvoedbare kinderen opgevangen. Er waren verschillende huizen waar pleeg kinderen werden opgevangen.

In een van deze huizen woonde een meisje. Uit huis geplaatst omdat ze moeilijk was. Tenminste dat werd gezegd. Dat ze apart was ja dat wel. 13 jaar oud, opgemaakt, haar haren aan de zijkant opgeschoren en boven op recht op haar hoofd staand en geverfd in de kleuren paars en groen, ze had een kleine tatoeage van een hartje op haar bovenarm met de woorden papa en mama er bij en ze rookte.

Mensen uit de buurt keken haar aan en na en er werd over haar gepraat. Ik moet zeggen dat dat eerder negatief was dan positief

Ik was toen net veertien. Ik leerde haar kennen toen ik met onze hond langs het huis liep waar ze woonde.Ja bij een pleeggezin. Er was een speelveldje voor hun huis. Ze zat op de evenwichtsbalk en keek verdrietig. Ik liep langs en zei hoi tegen haar. Ze keek op en lachte door haar tranen heen. Onze hond trok me  naar haar toe en ze knuffelde hem. De hond mocht haar wel. En ik haar ook.

Ik vond haar leuk en dat bleek wederzijds. Iedere avond als ik de hond uitliet liep ik langs, dan was ze buiten en wachte ze op ons. Dan liepen we samen verder en praten veel met elkaar. Ze stoeide ook lekker met de hond en met mij. Na een paar weken liepen we hand in hand. En nog iets later gaven we elkaar de eerste kus. Maar nog steeds praten de mensen over haar of ze een crimineel was. Tegen mij zeiden die mensen jongen niet met haar omgaan je weet niet waar je aan begint.

Ik weet niet waar ze het vandaan haalde want ze was erg lief moet ik zeggen. En we waren verliefd op elkaar. Dat was duidelijk. We trokken ons ook niks aan van wat andere mensen zeiden. Ze ging bij de ouderen op visite en deed voor hen de boodschappen. Ze hielp kleine kin deren met problemen en zorgde voor de jongere pleegkinderen in het huis. Toch werd ze met de nek aangekeken door veel mensen.

Ze werd weer naar haar eigen huis gestuurd, naar haar ouders. We hebben geprobeerd nog contact te houden en de relatie te onderhouden maar de afstand was groot. Daar kwam bij dat de bemoeienissen van de vele mensen om ons heen ook niet goed deden. We waren elkaar eerste partner en hadden het een hele tijd leuk met elkaar.We hebben we met tranen en een rotgevoel onze prille relatie beëindigd en het contact verwaterde. Jaren hebben we geen contact gehad en zijn we beide verder gegaan met ons leven. Ik ben haar niet vergeten en denk nog wel eens aan haar.

Ik vraag me dan af wat er  gebeurd zou zijn als de mensen om ons heen niet zo kortzichtig waren geweest. Ik heb het goed en heb een schat van een vrouw die ik niet meer wil missen. een tijdje geleden kwam ik mijn eerste vriendinnetje onverwacht tegen. ze is geen steek veranderd moet ik zeggen. Draagt nog steeds eenzelfde punkkapsel Paars met groen en het haar recht overend. Ze maakt zich nog steeds op dezelfde mooie manier op.

We hebben ouderwets met elkaar gepraat. De verliefdheid is weg maar het was als van ouds. We hebben elkaar verteld hoe ons leven nu is. Beide zijn we gelukkig getrouwd en hebben ons eigen leven. Beide hebben we het goed.

Maar ze vertelde me ook dat juist zij die vroeger door de mensen uit het dorp met de nek werd aangekeken en dat rare punkertje en crimineeltje genoemd werd. Dat meisje dat vroeger boodschappen deed voor de Bejaarde mensen die dat zelf niet konden dat juist zij nu aan de kinderen en kleinkinderen van deze mensen lesgeeft op een lagere school.

Het doet me goed dat ze gelukkig is net als ik. Maar ik vraag me toch af wat zou er gebeurd zijn als ze haar niet beoordeeld hadden op haar uiterlijk maar op wie ze echt was en ze ons niet uit elkaar hadden gedreven. De vrouw die ze nu is mag er zijn en ik heb uit eerste hand mogen meemaken dat de kinderen van de school waar ze lesgeeft gek op haar zijn. Net zoals de kleine kinderen bij ons in het dorp vroeger.

Maar dan nog wat zou er gebeurd zijn als de volwassenen in het dorp niet zo kortzichtig waren geweest?

©Victor©

Lastig ( moeilijk ) leesvoer. Dit is ( een van de ) reden(en) waarom mensen denken dat teksten die goed zijn fout zijn. Zo heb ik het op school geleerd.

Ik ben Daisy.

De tekst ( en ) die fout word(t) ( en ) bevonden ( gevonden ) zijn tegenwoordig niet meer fout. Niet in spelling, maar ( geen komma en het woord “en” is ook goed ) ook niet het gebruik op die plaats ( plek )

Ik ben het product van twee mensen uit het Limburgse Sittard. Ik ben opgegroeid in de omgeving van Utrecht ( Utreg ). Thuis spreken wij met ( onder ) elkaar Limburgs ( plat ). Buiten spreek ik gewoon Nederlands ( Hollesj )met zowel een Limburgse ( , ) als een Utrechtse inslag.

Ik ben de helft van een identieke “gespiegelde” tweeling. Ik ben degene ( die ) die gespiegeld is. Dat betekend ( betekent ) dat bij mij alles in spiegelbeeld ( andersom ) zit. Dit kan bij een dokter nog wel eens tot verwarring leiden als ze iets na willen kijken omdat mijn binnenste ( binneste ) niet is zoals ze het verwachten.

Niet denken dat dit lastig is. Ik heb er zelf totaal geen last van.

Ik ben de jongste van ons tweeën. Er zit wel een hele 2 minuten tussen mijn zusje en mij.

Wij hebben als tweeling een eigen taaltje dat niemand verstaat. Dit is soms wel eens handig als we iets willen bespreken waarvan we willen dat anderen niet weten wat het is, of waar het over gaat. ( waarvan we niet willen dat anderen weten wat het is of waarover het gaat )

Ik mag dan de jongste helft zijn, Maar ik ben zeker niet de jongste in de familie. Ik ben de tweede van 6 zusjes.

Na mij komt ( er ) nog een tweeling. Die zijn vijf jaar jonger. Dan ( daarna ) komt er nog een tweeling en die zijn dan ( , )weer 2 jaar jonger. Allemaal eeneiig.

Net als mijn tweeling en ik, hebben die ook ieder een eigen tweelingentaal. ( een taal die alleen tweelingen hebben )

Wat veel mensen niet weten is dat meerdere tweelingen in een familie ook vaak een eigen taal onderling hebben. Dus wij zessen verstaan elkaar dan prima, maar ieder ander mens denkt: “wat gebeurd daar nou weer?”

Ik ben degene ( die ene/ diegene ) die verhalen verzint, en ( ik ) heb dus jarenlang mijn zusjes vermaakt door ( met ) die ( aan ze ) te vertellen. Nu heb ik één van die verhalen op papier gezet en hoop dat andere ( n ) mensen er ook van genieten.

Ik schrijf de verhalen zoals ik die ( ze ) aan mijn zusjes vertel, maar dan vertaald. Ik vertel ze thuis namelijk in het Limburgs, niet in het Nederlands.

Nu heb ik commentaar gehad op taalfouten. Soms terecht, soms absoluut niet.

Soms staat er een fout in een tekst die geen fout is. Maar het gevolg ( is ) van een vertaling. Of omdat de tekst anders niet klopt. Of omdat de taal in de jaren verandert ( veranderd ) is.

Waarom ik dit aanhaal? Omdat mensen maar niet willen begrijpen, dat Nederlands niet perse ( persé ) ABN hoeft te zijn.

Zoals jullie zien staat er hierboven tekst tussen haakjes. Dit zijn dan woorden of tekst die tegenwoordig uitwisselbar zijn en dan door mensen als fout worden bestempelt terwijl dat helemaal niet zo is in de huidige wereld.

Voorbeeld:

Laatst las ik in opdracht van mijn leraar Nederlands de eerste druk van de Koning van Katoren. In de tekst op de eerste vier bladzijden ( bladzijdes ) stonden 124 fouten volgens wat er nu als ABN op scholen wordt geleerd. Ik heb daarna de ook laatste druk gelezen. De tekst was niet alleen anders als bij de eerste druk, maar in de tekst stonden in de eerste vier bladzijden alsnog 62 fouten. En geen gewone fouten zoals een dt of een vergeten n. Nee, volledig verkeerd geschreven woorden, en/of missende woorden.

Ik heb de mensen die mij op mijn schrijffouten wijzen dat nog niet bij Jan Terlouw zien doen.

lastig lezen hé, met al die haakjes.